جمهوری اسلامی ایران خواستار حذف تمامی تحریم ها و نه قسمتی از آن و آن هم به صورت یکباره و نه دو مرحله ای یا چند مرحله ای می باشد و چیزی که ما را نگران می کند همین مسئله است که با اعطای امتیازات فراوان و انعطاف بسیار نتوانیم از حقوق ملت ایران دفاع کنیم و به گونه ای اسیر سیاست دو گانه غرب شویم.
از کشوری همچون ایالات متحده که از نظر سیاسی و قدرت نظامی خود را برترین کشور در دنیا می داند چگونه می توان پذیرفت که ۴۷ سناتور امریکایی بدون هیچگونه هماهنگی به سران جمهوری اسلامی نامه تهدید آمیز می فرستند و حرف از لغو تمامی توافقات انجام شده در صورت کنار آندن اوباما می زنند ،آری نکته حائز اهمیت را به وضوح در همین موضوع می توان مشاهده کرد؛از طرفی ایالات متحده امریکا سخن از توافق می زند و از سویی با هماهنگی نامه ای با امضای چند سناتور به ایران می فرستد و این همان سیاست دوگانه امریکا می باشد، مگر می شود سران کشوری بدون هیچگونه طرح و برنامه ای این طور نامه های سرگشاده برای مقامات دیگر کشور ها و آن هم بدون هماهنگی با رئیس جمهور آن کشور بفرسنتد و همین امر نیازمند نگرانی است. اگر اندکی غبار تعلل بر روی تیم مذاکره کننده بنشیند قطعا شاهد توافقی همانند توافق وعهدنامه ترکنچای خواهیم بود و سال ها در صدد هضم آن.
مذاکرات با حذف یکباره تحریم ها مشروعیت می پذیرد و این همان چیزی است که فرمانده کل قوا از تیم هسته ای ایران می خواهد پس هیچگونه لغزش و اشتباهی در این مسیر توجیهی ندارد و صرف لبخند زدن و پیاده روی نباید اهداف و خطوط قرمز را از یاد برد.

حال که مذاکرات بر روی متن توافقنامه می باشد ،حساسیت نیز به حداکثر خود می رسد و اینجاست که کلمه ها تعیین کننده زندگی میلیون ها نفر است پس خواست میلیو نها نفر از تیم مذاکره کننده این است: در متن توافقنامه زحمات احمدی روشن و رضایی نژادها و عزت ایران فرموش نشود.